بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات یک عارضه بالقوه است که می تواند پس از جراحی پروستات رخ دهد. این به این دلیل است که غده پروستات در نزدیکی مثانه و مجرای ادرار قرار دارد که هر دو در ذخیره و دفع ادرار نقش دارند. در طول جراحی، این ساختارها می توانند آسیب ببینند یا دستکاری شوند که منجر به تغییرات موقت یا دائمی در کنترل مثانه می شود.
شدت و مدت بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات به عوامل مختلفی از جمله نوع جراحی انجام شده، سلامت کلی بیمار و مهارت و تجربه جراح بستگی دارد. برخی از مردان ممکن است فقط نشت خفیف یا گاه به گاه را تجربه کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است بی اختیاری ادراری قابل توجهی داشته باشند که نیاز به استفاده از پد یا وسایل دیگر دارد.
خوشبختانه اکثر موارد بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات به مرور زمان بهبود می یابند زیرا بدن بهبود می یابد و عضلاتی که عملکرد مثانه را کنترل می کنند از طریق فیزیوتراپی کف لگن ورزش هایی مانند کگل تقویت می شوند. در برخی موارد، داروها یا درمان های دیگر ممکن است برای کمک به مدیریت علائم توصیه شود.
مهم است که قبل از انجام عمل جراحی پروستات، هرگونه نگرانی در مورد بی اختیاری ادرار را با پزشک خود در میان بگذارید. پزشک می تواند به شما در درک خطرات و مزایای این روش کمک کند و راهنمایی هایی در مورد نحوه آماده شدن برای روند بهبودی ارائه دهد. آنها همچنین می توانند با شما همکاری کنند تا یک برنامه شخصی برای مدیریت هرگونه بی اختیاری ادرار پس از جراحی ایجاد کنند.
علل بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات
بی اختیاری ادرار می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله:
آسیب به عضلات اسفنکتر: عضلات اسفنکتر به کنترل جریان ادرار از مثانه به مجرای ادرار کمک می کنند. در طی جراحی پروستات، این عضلات ممکن است آسیب ببینند و منجر به نشت ادرار شود.
آسیب عصبی: اعصابی که عملکرد مثانه را کنترل می کنند نیز می توانند در طی جراحی آسیب ببینند و منجر به مشکلات بی اختیاری ادرار شوند.
اسپاسم مثانه: پس از جراحی، مثانه ممکن است دچار اسپاسم شود، که می تواند باعث نشت ادرار به طور غیرمنتظره شود.
کاتتریزاسیون: بیماران ممکن است نیاز به قرار دادن کاتتر در حین و بعد از عمل جراحی داشته باشند تا به تخلیه مثانه کمک کند. این می تواند باعث تحریک و آسیب به مثانه و مجرای ادرار شود و منجر به بی اختیاری موقت یا دائمی شود.
تکنیک جراحی: نوع عمل جراحی پروستات نیز می تواند بر خطر بی اختیاری ادرار تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، پروستاتکتومی رادیکال (برداشتن کل غده پروستات) نسبت به سایر انواع جراحی خطر بی اختیاری ادراری را افزایش می دهد.
عوامل بیمار: سن، چاقی و بی اختیاری ادرار از قبل موجود نیز می تواند خطر بی اختیاری ادرار پس از جراحی را افزایش دهد.
درمان بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات
درمان بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات به شدت و مدت علائم بستگی دارد. برخی از گزینه های درمانی که ممکن است توصیه شوند عبارتند از:
داروها: داروهای خاصی مانند آلفا بلوکرها و آنتی کولینرژیک ها ممکن است برای کمک به مدیریت علائم بی اختیاری ادرار تجویز شوند.
پد یا کاتتر: در برخی موارد، پد یا کاتتر ممکن است برای مدیریت بی اختیاری ادرار استفاده شود. پدها می توانند ادرار را جذب کنند، در حالی که کاتترها می توانند به تخلیه مثانه کمک کنند.
مداخلات جراحی: در برخی موارد، مداخلات جراحی ممکن است برای مدیریت بی اختیاری ادراری شدید یا مداوم ضروری باشد. اینها ممکن است شامل کاشت اسفنکتر ادرار مصنوعی یا تزریق مواد حجیم کننده در اطراف مجرای ادرار برای بهبود توانایی بسته شدن آن باشد.
فیزیوتراپی برای درمان بی اختیاری ادرار
فیزیوتراپی برای این مشکل شامل راهکارهای مختلفی می شود از جمله:
- تمرینات کگل: تمرینات کگل می تواند به تقویت عضلات کنترل کننده عملکرد مثانه کمک کند. این تمرینات شامل فشردن و رها کردن عضلات کف لگن است.
- بیوفیدبک: بیوفیدبک تکنیکی است که می تواند به شما در یادگیری نحوه کنترل عضلات کف لگن کمک کند. یک درمانگر ممکن است از حسگرهای ویژه ای برای نظارت بر فعالیت عضلات و ارائه بازخورد در مورد چگونگی بهبود کنترل خود استفاده کند.
مقالات مرتبط :
فیزیوتراپی در پاسداران
فیزیوتراپی کف لگن در پاسداران