آسیب همسترینگ در ورزشکاران رایج است، به ویژه آنهایی که در ورزش هایی شرکت می کنند که به دویدن زیاد، پریدن و تغییر جهت سریع نیاز دارند، مانند فوتبال و بسکتبال.
همسترینگ گروهی از سه عضله است که در پشت ران قرار دارند و وظیفه خم کردن زانو و امتداد ران را بر عهده دارند.
آسیب همسترینگ در ورزشکاران معمولاً زمانی اتفاق می‌افتند که عضله بیش از حد بارگذاری می‌شود یا بیش از ظرفیت خود کشیده می‌شود و منجر به کشیدگی یا پارگی می‌شود.
برای جلوگیری از آسیب های همسترینگ، ورزشکاران باید روی تقویت و کشش منظم عضلات همسترینگ خود تمرکز کنند، در حین انجام ورزش فرم مناسب خود را حفظ کنند و از حرکات ناگهانی یا بیش از حد که می تواند به عضلات فشار وارد کند، خودداری کنند.
گرم کردن و سرد کردن مناسب قبل و بعد از ورزش نیز برای کمک به جلوگیری از صدمات مهم است. اگر یک ورزشکار آسیب همسترینگ را تجربه کند، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشد و یک برنامه توانبخشی را برای کمک به بهبودی و جلوگیری از آسیب های بعدی دنبال کند.
بیشتر بخوانید : سندرم آرنج تنیس بازان
علائم آسیب همسترینگ در ورزشکاران
درد: شایع ترین علامت آسیب همسترینگ، درد در پشت ران است، به خصوص زمانی که می خواهید راه بروید، بدوید یا بپرید.
تورم: در برخی موارد، ناحیه آسیب دیده ممکن است به دلیل التهاب متورم شود.
کبودی: ممکن است کبودی در اطراف ناحیه آسیب دیده ایجاد شود.
سفتی: ممکن است در عضله همسترینگ خود دچار سفتی شوید که حرکت پای خود را دشوار می کند.
ضعف: اگر آسیب شدید باشد، ممکن است در پای خود ضعف داشته باشید و در ایستادن یا راه رفتن مشکل داشته باشید.
ناتوانی در صاف کردن ساق پا: در موارد شدید ممکن است نتوانید پای خود را صاف کنید یا انجام این کار دردناک باشد.
اگر مشکوک به آسیب همسترینگ هستید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی برای تعیین شدت آسیب و بهترین روش درمانی باشید.
بیشتر بخوانید : پیچ خوردگی مچ پا
دلایل و عوامل خطر
عدم تعادل عضلانی: هنگامی که عضلات پا نامتعادل هستند، برخی از آنها قوی تر یا سفت تر از سایرین هستند، می تواند منجر به آسیب همسترینگ شود. این به این دلیل است که عضلات همسترینگ پشت سر هم با سایر عضلات پا کار می کنند تا حرکتی ایجاد کنند و اگر یک عضله خیلی ضعیف یا سفت باشد، می تواند باعث کشیدگی یا کشیدگی بیش از حد عضلات همسترینگ شود.
استفاده بیش از حد: انجام مکرر حرکات مشابه می تواند منجر به آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد از جمله آسیب های همسترینگ شود. ورزشکارانی که در فعالیت‌هایی شرکت می‌کنند که شامل دویدن یا پریدن زیاد است، در معرض خطر بیشتری برای آسیب‌های همسترینگ هستند.
انعطاف پذیری ضعیف: انعطاف پذیری ضعیف در ماهیچه های پا، از جمله عضلات همسترینگ، می تواند خطر آسیب را افزایش دهد. وقتی ماهیچه ها به اندازه کافی انعطاف پذیر نباشند، می توانند سفت شوند و مستعد کشیدگی یا پارگی شوند.
گرم کردن ناکافی: عدم گرم کردن مناسب قبل از انجام فعالیت بدنی می تواند خطر آسیب را افزایش دهد. گرم کردن مناسب باید شامل حرکات کششی، ورزش هوازی سبک و حرکات ورزشی خاص باشد.
خستگی: ورزشکارانی که خسته هستند یا زمان کافی برای استراحت و ریکاوری نداشته اند، بیشتر در معرض آسیب هستند.
سن: با بالا رفتن سن، ماهیچه ها انعطاف پذیری خود را از دست می دهند و بیشتر در معرض آسیب ها از جمله آسیب‌های همسترینگ قرار می‌گیرند.
ضربه: ضربه مستقیم به عضله همسترینگ می تواند باعث کشیدگی یا پارگی شود. این می تواند در طول ورزش های تماسی یا زمین خوردن رخ دهد.
برای ورزشکاران مهم است که با استفاده از روتین های گرم کردن و کشش مناسب، حفظ انعطاف پذیری خوب، و اطمینان از زمان استراحت و ریکاوری کافی، از آسیب های همسترینگ جلوگیری کنند.
بیشتر بخوانید : درد شانه
درمان آسیب همسترینگ در ورزشکاران
شدت آسیب همسترینگ می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و گزینه های درمانی بسته به میزان آسیب متفاوت است.
استراحت: استراحت برای بهبود آسیب همسترینگ ضروری است. ورزشکاران باید از هر گونه فعالیتی که به همسترینگ فشار وارد می کند، از جمله دویدن، پریدن و سایر فعالیت های پر ضربه خودداری کنند.
یخ: قرار دادن یخ روی ناحیه آسیب دیده می تواند به کاهش درد و تورم کمک کند. یخ باید به مدت 15-20 دقیقه هر 2-3 ساعت در 48-72 ساعت اول پس از آسیب اعمال شود.
فشرده سازی: فشرده سازی می تواند به کاهش تورم و بهبودی کمک کند. ورزشکاران می توانند از یک باند کشی یا فشاری برای فشرده کردن ناحیه آسیب دیده استفاده کنند.
ارتفاع: بالا بردن پای آسیب دیده بالای قلب نیز می تواند به کاهش تورم کمک کند.
داروها: مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن می‌توانند به تسکین درد و کاهش التهاب کمک کنند.
فیزیوتراپی: هنگامی که مرحله حاد آسیب سپری شد، فیزیوتراپی می تواند به ورزشکاران کمک کند تا قدرت و انعطاف پذیری عضله همسترینگ را بازیابند. فیزیوتراپی ممکن است شامل تمرینات کششی، تمرینات قدرتی و سایر روش‌ها مانند اولتراسوند یا تحریک الکتریکی باشد.
جراحی: در موارد شدید، ممکن است جراحی برای ترمیم عضله همسترینگ پاره شده یا پارگی لازم باشد. این گزینه معمولاً برای ورزشکاران حرفه ای یا کسانی که آسیب های شدیدی دارند که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند اختصاص دارد.